විශ්වයේ ලොකුම බොරුව මරණයද..? – විද්යාව සහ බුදු දහම එක්වන තැන | අයින්ස්ටයින්ගේ නියමය සහ බුදුන්ගේ දර්ශනය
මරණය යනු ශිෂ්ටාචාරයේ ආරම්භයේ සිටම මිනිසාට හමුවූ විසඳාගත නොහැකි ගැඹුරුම අභිරහසයි. සාමාන්ය ව්යවහාරයේදී මරණය යනු සියල්ලේ අවසානය ලෙස සැලකුවද, නූතන භෞතික විද්යාවේ මූලධර්ම සහ වසර දහස් ගණනක් පැරණි බෞද්ධ දර්ශනය එකිනෙක සැසඳීමේදී පෙනී යන්නේ මරණය යනු අවසානයක් නොව ස්වභාවධර්මයේ තවත් එක් සංකීර්ණ ශක්ති පරිවර්තන අවස්ථාවක් පමණක් බවයි. විද්යාව පදාර්ථය හා ශක්තිය දෙස බලන කෝණයත්, බුදු දහම මනස හා විඤ්ඤාණය දෙස බලන කෝණයත් එක් තලයකදී හමුවන ආකාරය විමසා බැලීම ඉතා වැදගත් වේ. මෙහිදී අප මූලිකවම අවධානය යොමු කළ යුත්තේ විශ්වයේ පවතින කිසිදු ශක්තියක් විනාශ කළ නොහැකි බවට තහවුරු කෙරෙන තාප ගති විද්යාවේ ශක්ති සංස්ථිති නියමය වෙතයි. “චිත්ත තරංග” යනු හුදෙක් ආගමික විශ්වාසයක් නොව, එය විශ්වයේ පවතින්නා වූ ඉතාම සුවිශේෂී ශක්ති විශේෂයක් ලෙස හඳුනාගත හැකිය. භෞතික ශරීරය බිඳ වැටුණද මෙම ශක්ති දාමය අඛණ්ඩව ගලා යයි.
අප අවට ලෝකය ග්රහණය කරගන්නා ආකාරය දෙස විද්යාත්මකව බැලුවහොත්, අපගේ ඉන්ද්රියයන් ක්රියා කරන්නේ ශක්ති පරිවර්තක (Energy Transducers) ලෙසයි. උදාහරණයක් ලෙස ඩිජිටල් කැමරාවක් සලකන්න; එය බාහිර ලෝකයේ පවතින ආලෝක තරංග කාචය හරහා ලබාගෙන, ඒවා ඩිජිටල් ශක්ති තරංග (1 සහ 0 දත්ත) බවට පරිවර්තනය කර ගබඩා කරගනී. අපගේ ඇස, කන, නාසය, දිව සහ කය යන ඉන්ද්රියයන් සිදු කරන්නේ ද මෙම ක්රියාවලියමයි. බාහිරින් පැමිණෙන රූප, ශබ්ද ආදී භෞතික තරංග, විද්යුත් රසායනික ආවේග ලෙස පරිවර්තනය කර විඤ්ඤාණය වෙත ලබා දෙයි. මෙම ක්රියාවලිය තුළින් ජනනය වන විඤ්ඤාණ ශක්තිය මගින් පුඤ්ඤාභි සංඛාර (පින්), අපුඤ්ඤාභි සංඛාර (පව්) සහ ආනෙඤ්ජාභි සංඛාර (ධ්යාන) ලෙස හඳුන්වන ශක්ති විශේෂයන් මුදා හරිනු ලබයි. සම්මුතික විද්යාවේදී රසායනික ප්රතික්රියා දාමයක් සිදුවන විට ශක්තිය පිට කිරීම හෝ අවශෝෂණය කිරීම සිදුවන්නා සේම, මෙම සංසාර ගමනේදී සිතුවිලි ක්රියාවලිය මගින් නිරන්තරයෙන් ඉහත කී සංස්කාර ශක්තීන් උත්පාදනය කරමින් භව ගමන පවත්වාගෙන යයි.
බුදු දහමේ පරම සත්යය වන නිර්වාණය යනු මෙම ක්රියාවලියේ විප්ලවීය වෙනසයි. එය හුදෙක් සිත නැති වී යාමක් නොව, එක් ශක්ති පද්ධතියක් තවත් ශක්ති පද්ධතියකට “අප්රතිවර්ත” (Irreversible) ලෙස පරිවර්තනය වීමකි. භෞතික විද්යාවේ හෝ රසායන විද්යාවේ සමහර ප්රතික්රියා තිබේ, ඒවා එක් අතකට පමණක් සිදුවන අතර නැවත ආපසු හැරවිය නොහැක. නිර්වාණ මාර්ගයද එවැන්නකි. එය පුහුදුන් චිත්ත ධාතුවෙන් ආරම්භ වී, ප්රභාශ්වර සිත, ඉන්පසු සෝපාධිශේෂ නිබ්බාණ ධාතුව, අනතුරුව අනුපාදීශේෂ නිබ්බාණ ධාතුව හරහා අවසානයේ පිරිනිවීම දක්වා ගමන් කරන අප්රතිවර්ත ප්රතික්රියා දාමයකි. යම් කෙනෙකු සෝවාන් ආදී මාර්ග ඵලයකට පත්වූ විට, ඔහුට නැවත පෘතග්ජන භාවයට වැටිය නොහැක්කේ මේ නිසාය. එය ස්වභාවධර්මයේ පවතින නියත ධර්මතාවයක් හෙවත් ආපසු හැරවිය නොහැකි System Upgrade එකකි.
බොහෝ දෙනෙකුට ඇති ප්රධානතම ගැටලුව වන්නේ “මම” යන හැඟීම හෝ ස්ථිර පුද්ගලයෙකු නොමැති නම් නැවත උපදින්නේ කවුරුන්ද යන්නයි. බුදුන් වහන්සේ මෙය පැහැදිලි කිරීමට යොදාගත් ‘අනන්තර පච්චය’ නම් න්යාය සහ ඉටිපන්දම් උපමාව ඉතා වැදගත් වේ. එක් ඉටිපන්දමකින් තවත් ඉටිපන්දමක් දැල්වූ විට පරණ දැල්ල අලුත් තැනට ගියා යැයි කිව නොහැක. නමුත් අලුත් දැල්ල හටගත්තේ පරණ දැල්ලේ ශක්තියෙනි. මෙය ශක්ති හුවමාරුවකි. මරණ මංචකයේදී සිදුවන්නේ ද මෙවැනිම දෙයකි. යම් හෙයකින් සම්මුතික ලෝකයේ දක්ෂ විද්යාඥයෙකු (Scientist) නිවන් දැක්කේ නම් හෝ මෙම ධර්මය පරම වශයෙන් අවබෝධ කරගත්තේ නම්, ඔහු මෙය ලෝකයට විග්රහ කරනු ඇත්තේ ඉතා සංකීර්ණ එහෙත් අතිශය නිවැරදි “ශක්ති විද්යාත්මක න්යායක්” (Advanced Energy Mechanics) ලෙසයි. විඤ්ඤාණය යනු දත්ත (Data) ගබඩා කරගත් ශක්ති ධාරාවක් බවත්, නිර්වාණය යනු එම දත්ත සැකසීමේ දෝෂ සහගත ක්රියාවලිය (Buggy Code) නිවැරදි කර පද්ධතිය ස්ථාවර තත්ත්වයට (Stable State) පත් කිරීම බවත් ඔහු පෙන්වා දෙනු ඇත.
මරණ මංචකයේදී සිතේ ස්වභාවය ඊළඟ භවය තීරණය කිරීමට තීරණාත්මක සාධකයක් වන්නේ කෙසේද යන්න මනෝවිද්යාත්මකව හා විද්යාත්මකවද ඉතා වැදගත් වේ. බුදු දහමේ මෙය හඳුන්වන්නේ “ආසන්න කර්මය” ලෙසයි. මෙය භෞතික විද්යාවේ අනුනාද නියමයට (Resonance Theory) සමාන කළ හැක. එනම් යම් වස්තුවක් කම්පනය වන සංඛ්යාතයට සමාන සංඛ්යාතයක් ඇති තවත් වස්තුවක් එයට ප්රතිචාර දැක්වීමයි. මිය යන මොහොතේ සිතේ ඇතිවන කම්පන ශක්තියට (Vibration) ගැලපෙන නව උපතක් (Receiver) ස්වභාවධර්මය විසින් සොයා ගනු ලබයි. එබැවින් මරණය යනු අහම්බයක් නොව, තමා විසින්ම සකස් කරගන්නා ලද, ඉන්ද්රියන් මගින් රැස් කරගත් දත්ත මත පදනම් වූ ශක්ති ප්රවාහයක ඊළඟ පියවරයි.
අවසාන වශයෙන්, නිර්වාණය යනු ශක්තිය විනාශ කිරීමක් නොව, දුක හටගන්නා වූත්, නැවත නැවත භවය සකස් කරන්නා වූත් ශක්ති උත්පාදන ක්රියාවලිය සංසිඳවීමයි. තාප ගති විද්යාවේ එන්ට්රොපිය (Entropy) හෙවත් අක්රමවත් බව ශූන්ය කිරීම හා සමාන පරම ශාන්ත තත්ත්වයක් ලෙස මෙය දැකිය හැක. දැවෙන ගින්නකට දර දැමීම නැවැත්වූ විට ගින්න නිවී යන්නා සේ, තෘෂ්ණාව නැමැති ඉන්ධන සැපයුම නැවැත්වූ විට භව ගමන නවතී. එය විශ්වයේ පවතින උසස්ම සැපයයි. විද්යාව සහ බුදු දහම යන දෙකම ගැඹුරින් අධ්යයනය කරන ප්රඥාවන්තයෙකුට මරණය යනු බිය විය යුතු දෙයක් නොව, අවබෝධයෙන් ජයගත හැකි ස්වභාවධර්මයේ අපූර්ව ක්රියාවලියක් බව පසක් වනු ඇත.
උපුටාගැනීම – විශ්ව කර්ම
